Soms gebeuren er van die dingen in je leven. Dingen waardoor je weer even in het hier en het nu wordt getrokken. Zo ook bij mij. Een week geleden is mijn neefje overleden. Zelfmoord. Wie had dat gedacht. Ik dacht dat hij gelukkig was. Hij was net met zijn vriendin naar Thailand geweest en hij leek mij gelukkig. Zo zie je maar weer. Sinds ik het bericht kreeg voel ik een ongelooflijke leegte. Een leegte omdat hij uit het leven is gestapt. Een leegte omdat ik niet weet hoe ik hiermee om moet gaan.
Veel familie kwijtgeraakt
De afgelopen jaren ben ik veel familie kwijtgeraakt. Bijna ieder jaar wel iemand. Oude mensen, maar vooral heel veel jonge mensen. Mensen die nog jaren hadden moeten leven. Maar de oude mensen stierven van ouderdom en de jonge mensen omdat ze ziek waren. Lichamelijk ziek. En dat is toch beter te verkroppen dan iemand die ervoor kiest om zelf uit het leven te stappen. Waarom? Had dit voorkomen kunnen worden?
De keuze om uit het leven te stappen
Aan de ene kant ben ik zo blij voor hem. Want hij heeft zijn rust nu gevonden. Hij is waar hij wil zijn. Maar ik denk steeds aan hoe ongelukkig hij wel niet geweest moet zijn. Hoe hard hij zijn best heeft moeten doen om dat masker maar op te houden. Ik heb het met hem te doen en probeer me zijn pijn voor te stellen. Maar niemand weet wat hij voelde, dat wist alleen hij.
Praat met elkaar
Als ik nu naar mijn kinderen kijk, kan ik alleen maar hopen dat zij later wel kunnen praten over alles wat ze bezighoudt. Dat ze weten dat er altijd hulp is. Vreselijk lijkt me dit, dat je als ouder op zo’n manier je kind moet verliezen. Elke manier is vreselijk. Tuurlijk! Maar dit voelt alsof je dit toch had kunnen voorkomen. Dat zou ik wel hebben als ouder. Al weet ik dat hij het op een ander moment dan alsnog had gedaan. Als iemand jaren ongelukkig is en met het idee loopt dan is het haast onmogelijk om diegene nog te ‘helpen’. En help je diegene dan ook echt?
Heb begrip voor elkaar
Veel vragen zullen onbeantwoord blijven. De antwoorden op al die vragen die neemt hij mee. Al helpt het wel dat ik 13 reasons why heb gekeken. Ik heb meer begrip nu, denk ik. Wij hebben nu alleen nog de herinnering aan zijn prachtige lach. Een klein etterbakkie dat stiekem ook wel heel lief was. Een jongen die het niet makkelijk heeft gehad, een jongen die zijn moeder vanaf heel jonge leeftijd moest missen. En nu is hij weer bij haar. En hopelijk kan hij in haar armen eindelijk weer rustig slapen.
Het leven is waardevol
Wanneer je iemand kwijtraakt en door het verdriet dat erbij hoort, realiseer ik me wel dat het leven waardevol is. Het kan zomaar over zijn. Ik sta weer met beide pootjes op de grond. En ik realiseer me des te meer wat wel belangrijk is en wat niet. En dus ben ik nog vastberadener om deze burn out te overwinnen. Ik was al goed op weg. Maar nu gaat het even wat minder. Ik slaap weer slecht en pieker veel. Dit verlies is ook nog heel vers en zal ook tijd nodig hebben. En schrijven helpt gelukkig.
Wanneer je iemand kwijtraakt staat de tijd even stil
Ja, wanneer je iemand kwijtraakt staat de tijd even stil. En dat accepteer ik. Het zal moeten slijten en een plek moeten krijgen. Ik zal dan weer aan mijn herstel kunnen werken. En ook ik zal keuzes moeten maken, al gaan die keuzes gelukkig niet over leven en dood….
