Bij een burn out is geduld hebben het belangrijkste

En laat ik dat ook gelijk het lastigste vinden. Ik heb best wel wat geduld. Maar als ik me ook maar weer iets beter voel dan wil ik weer van alles. En daar ga ik de mist in. Want bij een burn out is geduld hebben het belangrijkste. Herstellen van een burn out kost tijd. Je hebt tijd nodig om je energie terug te krijgen, je hebt tijd nodig om de stress kwijt te raken, je hebt tijd nodig om erachter te komen waar de burn out vandaan komt en heel belangrijk je hebt tijd nodig om te zorgen dat je nooit meer een burn out krijgt. Helaas is dit voor mij de tweede keer dat ik een burn out heb en ik ben erachter hoe dat komt.

Mijn eerste burn out

In 2014 heb ik ook een paar maanden thuis gezeten met burn out klachten. Ik had toen dezelfde psycholoog en we kwamen er toen achter dat mijn perfectionisme de grootste boosdoener was. Daarnaast ben ik heel gepassioneerd en leg ik overal mijn ziel en zaligheid in. Heel goed, denk je misschien. Maar soms moet je ook afstand nemen en loslaten. Dat gaat steeds beter, maar dit gaat dus nog nog niet altijd even goed.

Te snel weer het ‘normale’ leven oppakken

Toen ik na 4 maanden thuis zitten mijn energie terugkreeg en weer steeds meer kon doen zonder uitgeput te raken, ging ik weer werken. Natuurlijk niet meteen de 24 uur die ik toen werkte, maar we begonnen met 6 uur per week, verdeeld over 3 dagen. En zo kwam er iedere week een uur per dag bij. En binnen de kortste keren werkte ik weer 24 uur. Maar eigenlijk was ik nog steeds moe. Niet meer zo moe als ik was maar het was nog niet ideaal. Ik werkte 3 dagen en had dan 4 dagen om me op te laden. Op zich was dat een prima balans in combi met 2 kleine kinderen.

Dag balans!

Op de dagen dat ik werkte, raakte ik zoveel energie kwijt en ging ik heel vroeg naar bed. Soms als gelijk nadat ik de kinderen naar bed had gebracht. Om vervolgens de volgende dag doodmoe wakker te worden en maar weer op de automatische piloot verder te gaan. Ik kreeg het aanbod om een collega te gaan vervangen. Ik zou een aantal taken van haar overnemen naast mijn huidige functie. Voorwaarde was wel dat ik 36 uur ging werken. Het zou voor een maand of drie zijn, dus dat leek me wel wat. Nieuwe dingen doen, nieuwe dingen leren, ervaring opdoen en mijn cv oppoetsten. Hier kreeg ik heel veel energie van. Maar 3 maanden werden 6 maanden en 6 maanden werden uiteindelijk 11 maanden. Dag balans!

Reorganisatie op het werk

En omdat er ook nog eens een reorganisatie gaande was, gebeurde er genoeg wat veel impact had op mijn collega’s en mij. Ik heb veel van die collega’s opgevangen, veel met ze gepraat en ze verder op weg geholpen. Dit alles zonder aan mezelf te denken. Stom natuurlijk, want je kan anderen pas helpen als je eerst jezelf helpt (ben ik nu inmiddels wel achter). Waar ik mijn werk na werktijd altijd zonder moeite op het werk kon laten, nam ik het werk steeds vaker naar huis. Ik sprak er thuis met Alex over en lag te malen in mijn bed. Doordat ik meer werkte, kostte het me steeds meer moeite om thuis op te laden (Thanks Jill, voor dit inzicht!).

Dag privéleven

En zo werden mijn dagen thuis steeds korter. Ik ging steeds vroeger slapen. Ik kon steeds minder hebben van Alex en mijn meiden. Vreselijk! En het erge was dat ik het op een gegeven moment niet eens meer door had dat ik alleen maar zat te snauwen. Ik leek wel zo’n oude verbitterde vrouw. En toch gewoon maar doorgaan. Al werd het steeds moeilijker. Ik kon mezelf niet meer oppeppen. Op zondag kreeg ik al buikpijn omdat ik maandag weer moest werken. Wat deed ik mezelf toch aan?! Dit heb ik nog een paar weken (ja serieus, ik spoor niet) volgehouden. En toen stortte ik in. Ik was nog maar een hoopje verdriet. En ik was boos, boos op mezelf. Want sjongejonge wat was ik toch een slappeling!

Eerste burn out was nog aanwezig

Ik ben er nu wel achter dat mijn eerste burn out altijd nog aanwezig was. Ik ben nooit volledig hersteld. Het ging beter en dus dacht ik dat het weer goed ging. Ik voelde ook aan alle kanten dat dat van mij werd verwacht. En ik verwachtte het ook van mezelf. Kom op, schouders eronder en gaan met die banaan! Je bent geen watje, dus stel je niet aan. Maar nu weet ik dat ik veel te hard voor mezelf ben geweest. Ik ben veel te snel weer aan de slag gegaan. En daarom ben ik nu weer ingestort en dit keer dubbel zo hard.

Bij een burn out is geduld hebben het belangrijkste

Bij een burn out is geduld hebben het belangrijkste. En dus ga ik nu niet als ik een ‘goede’ dag heb, denken dat ik over een week weer beter ben. Nee, dit keer ga ik echt naar mijn lichaam luisteren. En zoals mijn psycholoog mooi zegt: ‘niet kijken naar het verleden, niet denken aan de toekomst, maar leef NU!’ Want NU weet ik hoe ik me voel en ik heb NU nodig om te herstellen. Als ik hersteld ben dan kijken we naar TOEN en hoe we dat in de TOEKOMST anders gaan doen. En met die mooie gedachte in mijn achterhoofd weet ik dat het allemaal goed gaat komen. Als ik maar geduld heb, naar mijn hart luister en me niks aantrek van wat anderen ervan vinden.  Het gaat dit keer eens een keer om MIJ (zei ze heel stoer, nu nog doen hè ;-)).