Deze week gaat het niet zo goed. Ik ben weer erg moe en moet me er echt toe zetten om ook maar iets te doen. Ik schreef al eerder dat herstellen van een burn out met ups en downs gaat. En dit is even een flinke down. Maar toch ben ik nog steeds dankbaar voor deze burn out. Natuurlijk vind ik het vreselijk dat ik nu thuis zit en weinig kan zonder uitgeput te raken, maar ik leer zoveel over mezelf. Ik ben al bijna 40 jaar en leer mezelf nu pas echt goed kennen. Bizar! Ik leer eindelijk mijn grenzen kennen en begin steeds meer te ontdekken waar ik energie van krijg én wat juist de energie uit mijn lijf zuigt. Het is niet leuk, maar deze burn out is iets om dankbaar voor te zijn.
Pittig gesprek met de psycholoog
Dit is een pittig weekje voor me. Ik heb maandag een afspraak gehad met mijn psycholoog. Het was een heftig gesprek. Het was de eerste keer dat ik hem sprak sinds de zelfmoord van mijn neefje vorige maand. Ik heb na de crematie een afspraak willen maken, maar mijn psycholoog was toen ziek. En omdat ik weet dat een rouwproces tijd nodig heeft, heb ik niet meer voor een extra afspraak gebeld. Maar dit had ik beter wel kunnen doen. Door het overlijden denk ik veel aan vroeger toen we nog kinderen waren, denk ik aan zijn moeder die ik ook nog steeds mis.
Terug naar het verleden
Ze is al bijna 25 jaar geleden overleden, mijn lievelingstante. Al zo lang geleden maar ik voel nog de pijn van het moment dat er tegen mijn neefje en nichtje werd gezegd dat hun mama overleden was. Het lijkt wel gisteren. Het erge was, ik was die dag hun oppas en ik was al gebeld dat ze overleden was. Dat moment tot aan het moment dat mijn oom en moeder thuis waren leken wel een eeuwigheid te duren. Het enige waar ik aan dacht is hoe vreselijk het voor de kinderen was. Hun moeder was er niet meer en ik wist dit al.
Ik hield me sterk
Ik hield me sterk, want ik moest voor ze zorgen. Ik was hun grote nicht. Ze keken tegen mij op. En als ik zou breken, hoe zou het dan met hen gaan. Nu 25 jaar later, denk ik aan hoe ze deze last bij een 14 jarige neer konden leggen. Ze hadden me beter niet kunnen bellen. Dan had ik het op hetzelfde moment gehoord. Misschien was het dan minder zwaar?
Mijn vader is steeds in mijn gedachten
Maar naast hun moeder denk ik de laatste weken veel aan mijn vader. Hij is altijd wel in mijn gedachten, maar de afgelopen maand net weer wat meer. Ik denk aan hoe het vroeger was. Hoe hij als vader was toen ik een klein meisje was maar ook aan hoe onze band veranderde naarmate ik ouder werd. We groeiden steeds meer naar elkaar toe. Ik was zijn oogappeltje en kreeg alles voor elkaar bij hem (ik zie dat geschiedenis zich herhaalt bij mijn meiden en hun vader haha). Ik denk aan hoe ik hem mis. Hoe graag ik gewoon nog een keer tegen zijn dikke buik aan wil liggen en gewoon even niks zeggen. Maar gewoon bij hem zijn.
Een groot gemis
Ik denk aan wat een geweldige opa mijn meiden moeten missen. Een opa die reuzetrots zou zijn geweest op die twee draken. Die trots die hij voor mij had zou echt niks zijn in vergelijking met de trots voor deze twee nieuwe oogappeltjes. Ze zouden alles voor hem zijn. En zij zouden gek op hem zijn. Elk kind was gek op mijn vader. Hij deed altijd lekker gek. Maar pas op, hij kon ook heel boos worden. Je wist gewoon wat zijn grens was. Ging je er overheen? Berg je dan maar. Ik denk dat kinderen daarom gek op hem waren. Kinderen hebben plezier en lol nodig maar ook grenzen.
Blik op de toekomst
Door al deze gedachtes over het verleden en het gemis wat ik nu voel denk ik na over de toekomst. Wat wil ik gaan doen? Welke keuzes moet ik maken? Waar gaat mijn bloed sneller van stromen? Volg ik mijn hart of mijn verstand? Het leven is zo kort en oh zo kostbaar. En door al die vragen, al dat gepieker raak ik weer uitgeput. En dus moet ik mezelf weer afremmen. De keuzes hoeven vandaag niet gemaakt te worden. Vandaag moet ik zorgen dat ik energie krijg en hou. Even niet bezig zijn met de toekomst, maar terug naar het nu.
Deze burn out is iets om dankbaar voor te zijn
Ik ben zo blij dat ik ‘De kracht van het NU‘ heb gelezen. Dit boek heeft me echt handvatten gegeven om weer terug naar het nu te komen. Niet mijn energie te verspillen. En je doet het niet ‘even’, steeds maar in het nu leven. Maar oefening baart kunst. Yin yoga helpt mij daar ook bij en mediteren. En luisteren, nog beter luisteren naar mijn lichaam. Wat zegt mijn lichaam mij? Daar luister ik nu ook veel beter naar. Het kan nog beter, zeker wel. Maar ik ben op de goede weg.
En zo’n baalweekje is niet erg. Het hoort erbij. Die heeft iedereen weleens. Weer even resetten. Pas op de plaats om dan weer vooruit te gaan. Uiteindelijk kom ik hier beter, sterker en vooral uitgeruster uit. Een betere versie van mezelf. Hoe kan je daar nou niet dankbaar om zijn?
