Weer een nieuwe week met nieuwe kansen! Deze week staan er een aantal afspraken op het programma. Leuke en minder leuke. Maar helaas loopt de week heel anders. Onze hond Indy gaat snel achteruit en we komen voor een moeilijke keuze te staan. En zo verandert deze week in een hele verdrietige week.
Maandag
Ik ben sinds zaterdag verkouden en het zet niet echt door, maar wordt ook niet minder. Ik hoopte er vandaag wel weer vanaf te zijn, want ik wilde gaan sporten. Maar nee. En met een verstopte neus sporten is nou ook niet echt lekker dus ik ga later deze week sporten. Echt geen smoesje hoor, ik wil namelijk echt heel graag sporten vandaag!
Vandaag is het een werkdagje. Ik heb een paar opdrachten die ik uit moet werken en ga aan de slag met mijn bullet journal voor oktober. Niet heel spannend allemaal. Ik werk alleen wel beneden, want sinds gister gaat het het niet zo goed met Indy. Ze zakt af en toe door haar pootjes. Als ik beneden ben kan ik haar een beetje in de gaten houden. Ik heb nog alle hoop dat het beter met haar zal gaan en ik had totaal niet verwacht dat ik zo’n verdrietige week zou worden.
Dinsdag
Het plan was om vroeg op te staan zodat ik nog even kon werken voordat ik naar de endodontoloog moest. Maar ik heb de halve nacht wakker geleden omdat ik de longen uit mijn lijf hoestte. Afspraak afgebeld en weer beneden werken. Want met Indy gaat het niet veel beter. Haar eetlust is niet wat het geweest is en ze kan amper op haar pootjes staan. We hebben een afspraak bij de dierenarts gemaakt, want het gaat echt niet goed met Indy. Gelukkig kunnen we donderdag terecht.
Ik moet wel nog even naar de winkel en gelukkig kan mijn schoonmoeder dan even bij Indy blijven. De rest van de dag is niet heel spannend. Het is vooral Indy in de gaten houden en veel met haar knuffelen.
Woensdag
Vandaag zou ik na school met de meiden naar een event gaan, maar het gaat echt niet goed met Indy en ik wil haar zo niet alleen laten. De meiden zijn terecht teleurgesteld, maar gelukkig begrijpen ze het ook wel. We besluiten er een gezellige filmmiddag van te maken en Marley neemt een vriendinnetje mee naar huis.
Het doet me zo’n pijn om te zien hoe snel Indy achteruit gaat. Ze is echt al een hele oude hond; 14 jaar alweer. En ik weet dat haar laatste dagen, misschien wel uren zijn ingegaan. Je weet dat het op een gegeven moment komt, maar als het zo dichtbij komt wil je er niet aan denken.
Donderdag
Deze ochtend is wel duidelijk dat dit Indy haar laatste dag zal zijn. We willen haar niet langer zo door laten gaan. Indy die niet wil eten en drinken, die niet kan staan en lopen, dat is Indy gewoon niet. Ze is in de 14 jaar dat ze bij Alex is en de 12 bij ons samen, nooit ziek geweest. Ze is een sterke en gezonde hond die een heel goed leven heeft gehad. En waarom zouden we haar nu dan onnodig langer door laten gaan, alleen maar omdat wij geen afscheid kunnen nemen.
Bij de dierenarts wordt al snel duidelijk dat er iets in haar koppie niet meer goed is. De levenslust is er nog zeker, maar ze is echt op. De dierenarts adviseert ons dan ook om haar in te laten slapen. Jeetje mensen, wat is dat een moeilijk moment. Gelukkig valt ze snel in slaap en na zo’n 5 minuten wordt de volgende injectie gegeven en binnen een paar seconden is het gedaan. Onze lieve Indy waar we ontzettend veel van houden is niet meer. Gelukkig leeft ze voor altijd voort in ons hart.
We nemen Indy mee naar huis zodat de meiden ook nog afscheid kunnen nemen. We halen de meiden van school en Jenna wil graag weer terug naar school en Marley is erg verdrietig en wil thuis blijven. Dat mag natuurlijk. Aan het eind van de middag brengen Alex en ik Indy naar het crematorium en komen we thuis met een leeg gevoel. Ons eerste kind is er niet meer….
Vrijdag
Ik heb afgelopen nacht heel slecht geslapen. Ik heb het nog 4 uur zien worden. Het lukt me gewoon niet om in slaap te komen. En als ik ‘s ochtends naar beneden ga vind ik dat heel moeilijk. Ik word niet meer begroet als ik de woonkamer inloop. Wat is het raar en verdrietig. Terwijl de tranen over mijn wangen rollen maak ik de tassen voor de meiden klaar. Marley was gister wel heel verdrietig, maar vandaag merk ik weinig aan de meiden. Ze zijn lekker vrolijk en gaan met goede zin naar school.
Maar ik ben echt een vaatdoek. Ik voel continu de tranen prikken en ik voel me zo ongelooflijk leeg van binnen. Ik had nooit gedacht dat ik zo verdrietig zou zijn. Indy was echt ons kindje en Alex en ik zijn er echt helemaal kapot van. Alex is wel gaan werken en ik werk vandaag ook. Het is beter als we lekker bezig zijn dan samen op de bank zitten. Vandaag wordt Indy gecremeerd en we krijgen een seintje als het zover is…
Zaterdag
Vandaag hebben de meiden een uitje van het koor. Ze zitten wel niet meer op koor, maar mochten nog wel mee met het uitje. Superlief! Marley gaat al vroeg de deur uit en Jenna moet eerst naar zwemles, want het afzwemmen komt eraan. Alex is aan het werk dus ik heb het rijk alleen. Niet dat ik het er nou van ga nemen, hoor. Het huis is een ongelooflijke bende aangezien ik deze week helemaal niks in huis heb gedaan. Alle focus ging naar Indy. Dus vandaag opruimen en schoonmaken!
Het is wel moeilijk, want ik kom overal wel kleine haartjes van Indy tegen en iedere keer barst ik weer in tranen uit. Pfff wat is dit zwaar….En of dat nog niet genoeg is. Met de post komt het uitvaartcertificaat binnen. Daar komen de tranen weer. Ik hou maar vast aan de gedachte dat ze nu bij mijn vader is en dat hij voor haar zorgt, dat ze nu weer lekker kan rennen en de hele dag aan het eten is.
Zondag
Vandaag ga ik verder met deel twee van het opruimen en schoonmaken. Gister heb ik beneden gedaan en vandaag is boven aan de beurt. Ik sta redelijk op tijd op want vanmiddag komt een lief vriendinnetje met haar kleine man. En de meiden en ik kijken er zo naar uit. Vooral ik kan de afleiding goed gebruiken. Ik besef me deze week weer al te goed hoeveel lieve mensen wij om ons heen hebben. Alle lieve berichtjes, telefoontjes. Het heeft ons zoveel goed gedaan.
En deze middag was zo nodig. Wat doet zo’n heerlijke middag en avond goed. Vandaag heb ik voor het eerst over Indy kunnen praten zonder in tranen uit te barsten. Mijn hart doet al een beetje minder pijn. Maar man wat mis haar toch verschrikkelijk. Dit was echt zo’n verdrietige week. En ik ben stiekem wel blij dat ie voorbij is.
Een hele verdrietige week
Zo kijk je nog uit naar allemaal leuke dingen en zo verandert de week in een hele verdrietige week. Ik had nooit gedacht dat ik zo’n verdriet zou hebben om Indy. Het is toch maar een hond?! Maar nee mensen, Indy was een deel van ons gezin. Vanaf het begin van mijn relatie met Alex hebben we samen voor haar gezorgd. Ze hield me gezelschap als Alex aan het werk was en iedere dag ging ik een paar keer met haar wandelen. Ik verwende haar met hondenkoekjes en als ik aan het koken was kreeg ze standaard paprika, ui en nog veel meer. Want ja dat vond ze allemaal lekker. Ze is ons eerste kind. Mijn maatje. En een betere en lievere hond bestaat er gewoon niet. Ik mis haar verschrikkelijk en met haar overlijden is ook een stukje van mij, van mijn leven weg. Maar ik ben ook zo dankbaar dat we haar al die jaren bij ons hebben gehad. Gelukkig heb ik alle leuke herinneringen, heel veel foto’s en filmpjes. En nu zal ik nog met een traan aan haar denken, maar er komt een tijd dat ik dit met een lach kan doen….
Aankomende week zal Indy vast nog vaak in mijn gedachten zijn, maar ik heb het gelukkig lekker druk. Er staan twee leuke events op de planning en aangezien mijn werk afgelopen week een beetje is blijven liggen hoef ik me niet te vervelen. Dit keer geen verdrietige week, maar een nieuwe week vol energie en mooie dingen.
