Terwijl ik dit schrijf is vaderdag weer bijna voorbij. Vaderdag de dag dag dat alle papa’s extra in het zonnetje worden gezet. Een dag die voor mij sinds mijn vader overleden is, nooit meer hetzelfde was. Zo’n dag waar ik toch ieder jaar weer herinnerd word aan het feit dat ik geen vader meer heb. Een dag waarop ik heel lang een neplach liet zien, omdat mijn kinderen zo genoten van het verwennen van hun vader. Een dag waar ik mezelf ook weer een stukje minder levend voelde. Maar dit jaar is het anders. Dit jaar denk ik ook aan mijn vader en vind ik het jammer dat ik hem niet even kan bellen. Maar nu ik zit er anders in. Ik kan weer genieten van vaderdag.
Speciale dagen
Na het overlijden van mijn vader zijn er een paar dagen die ik lastig vind. Zijn verjaardag, mijn verjaardag en die van de meiden, zijn sterfdag en vaderdag. Onze verjaardagen worden altijd goed gevierd, maar hij is dan wel continu in mijn gedachten. Ik ben dan niet sip, maar denk aan hem en vind het jammer dat hij nooit op de verjaardag van mijn kinderen zal zijn. Zijn verjaardag vieren we door iets leuks te gaan doen. De kinderen mogen dan bepalen wat we doen. We vieren dan mijn vaders geboortedag en hiermee is zijn verjaardag een feestdag en geen droevige dag. Zijn sterfdag is en blijft gewoon een rotdag. Daar kan ik niks mee. Ja, in mijn bed liggen en de deken over mijn kop trekken.
Vaderdag zonder vader is geen vaderdag
Maar vaderdag was altijd zo’n dag waar ik niks mee kon. Ik wilde ook mijn vader bellen en hem een leuke dag toewensen (even op bezoek naar Mauritius voor een bakkie is toch een dingetje, zeg maar). Dat miste ik dan vreselijk. En dan zag ik hoe blij de meiden zijn om hun knutselwerkjes aan hun papa te geven, om samen met mij een ontbijtje op bed te maken (om dat vervolgens zelf op te eten) en dan lekker op bed te genieten van een blije papa. Natuurlijk geniet ik als ik mijn mannetje en meiden zo blij en gelukkig zie. Maar het doet ook pijn omdat ik mijn vader nooit meer kan verrassen met een ontbijtje. Ik kan hem nooit meer sokken geven. Sokken waar hij altijd heel blij mee was (echt hoor!). Een lastige dag dus.
Nooit meer vaderdag
Maar dit jaar is alles anders. Door mijn burn out ben ik natuurlijk heel erg aan het nadenken over het leven. Mijn leven. Hoe ik in het leven sta en hoe ik met dingen omga. Wat ik aan mezelf zou willen veranderen en wat ik nog wil leren. En vooral hoe ik mezelf kan beschermen om straks als ik weer de oude ben, niet weer een burn out te krijgen. Dit alles maakt dat ik anders over dingen nadenk en er anders naar kijk. Natuurlijk mis ik mijn vader, natuurlijk had ik graag nog vaderdag met hem mee willen maken, had ik graag vorig jaar zijn 70e verjaardag met hem gevierd. Maar dat gaat niet meer gebeuren. Nooit meer. En dus kan ik alleen maar terugkijken op de momenten dat we dit wel samen vierden. Die momenten koesteren. Accepteren. En als ik dan die snoetjes zie, dan wil je toch niks anders dan genieten zonder verdrietig te zijn!
Ik kan weer genieten van vaderdag
Natuurlijk blijft vaderdag een rare dag voor mij. Voor mij zal vaderdag nooit meer helemaal hetzelfde zijn. Omdat ik stiekem toch wel heel graag, al was het maar voor 1 minuut, nog even met mijn papa zou willen knuffelen. Hem zou willen vragen of hij trots op me is. Gewoon omdat ik altijd papa’s kleine meisje zal zijn. En omdat ik nog steeds niet begrijp waarom hij toen niet meer wakker werd. Maar dat heb ik ook op dagen dat het geen vaderdag is…
Kom als de wind die je voelt en de regen
Volg wat je doet als het licht van de maan
Zoek me in alles dan kom je me tegen
Fluister mijn naam,
En ik kom eraan
