Een paar weken geleden werd ik benaderd door Bjorn Peeters omdat hij mijn blog over borstvoeding had gelezen. Hij schrijft korte verhalen op Ateliers Claudine. Hij vroeg mij of ik Kleine man: een verhaal over borstvoeding, wilde lezen. Ik herkende best veel van mezelf in het verhaal. Het taboe wat op borstvoeding ligt, de druk van de maatschappij om over te stappen op flesvoeding, de twijfels of je het allemaal wel goed doet en de liefde die je voor je kind voelt.
Kleine man
Het verhaal van Ina in het kort; Ina is enkele maanden geleden bevallen van haar eerste kindje. Nu moet ze weer aan het werk en dat maakt het moeilijker om borstvoeding te blijven geven. Ze spreekt met haar man af dat hij hun zoontje ’s middags naar een taverne brengt, zodat ze hem daar tijdens haar middagpauze van de borst kan laten drinken. Ze is overgelukkig wanneer ze ’s middags haar zoontje weer even in haar armen kan houden, maar ze merkt dat niet iedereen het weet te waarderen dat ze haar zoontje daar aan de borst legt.
Voeden in het openbaar
Wat me heel erg aangrijpt en wat ik heel erg herken is de reactie van de mensen in de Taverne. Gelukkig heb ik dit niet op deze manier meegemaakt. Maar ik heb ook de blikken gezien als ik bij La Place ging lunchen en mijn dochter borstvoeding gaf. Ja sorry mensen, mijn kind moest ook eten. Bij mijn oudste dochter heb ik lopen klooien met doeken en sjaals zodat niemand mijn borst kon zien. Vreselijk vond ik het. Waarom moest ik zo moeilijk doen om mijn kind te voeden. Het is niet dat ik mijn borst tevoorschijn toverde omdat ik graag wil dat iedereen even een kijkje nam en mijn enorme F-cup kon bewonderen. Alsjeblieft zeg! Ik vond het vreselijk dat ze zo enorm waren.
De functie van borsten
Doordat borsten tegenwoordig een hele andere betekenis hebben, zien mensen borsten die in het openbaar tevoorschijn komen, als iets aanstootgevend. Terwijl wij vrouwen ze in eerste instantie toch echt hebben gekregen om onze kinderen te voeden. En iedere vrouw is vrij om zelf de keuze te maken of ze ze hier ook voor gebruikt. Maar ik was juist zo trots om mijn kinderen te zien groeien op iets wat ik ze zelf kon geven. Bij de tweede zat ik er ook veel makkelijker in. Niks geen geklooi met doeken en sjaals. Maar hop, tiet eruit en gaan met die banaan.
Kolven
Voordat ik ging werken heb ik de meiden aan de fles laten wennen. Ik kolfde op mijn werk zodat ze overdag toch ‘mijn’ melk kregen. En ik ging iedere dag twee keer een uur kolven. Dit betekende voor mij dat ik van de 24 uur die ik werk, 6 uur kolfde. Mijn werkgever heeft hier nooit een probleem van gemaakt en ik heb Jenna ruim 8 maanden borstvoeding kunnen geven. Natuurlijk voelde ik me soms schuldig als mijn collega’s hard aan het werk waren en ik weer voor een uur de kolfruimte in ging. Maar hé, het was tijdelijk en de tijd dat ik wel aan het werk was, werkte ik ook echt en hard.
Borstvoeding is goed
Ik heb de borstvoeding als heel positief ervaren. Maar toch herken ik veel van de gevoelens die Ina voelt. Ik vind het daarom ook goed dat Bjorn dit verhaal geschreven heeft en dit onderwerp onder de aandacht brengt. Vrouwen die borstvoeding geven zullen veel herkennen en hopelijk komt er meer begrip van de mensen die zich ergeren aan vrouwen die in het openbaar borstvoeding geven, maar ook al die werkgevers die vinden dat vrouwen zo snel mogelijk maar moeten stoppen met borstvoeding en kolven. Onthoudt dat onze borsten als hoofdfunctie baby’s voeden, heeft. En dat in vergelijking met kunstvoeding, onze melk geen toegevoegde stoffen bezit. Dat dit toch echt het gezondst is voor onze baby’s. Laten we met elkaar afspreken dat de volgende keer dat je een moeder ziet voeden, je denkt: ‘Wat goed dat deze vrouw haar kindje zelf voedt! Dit kind krijgt de beste voedingsstoffen binnen en zal een groot en sterk kind worden.’
Ben je benieuwd naar het verhaal van Ina? Neem dan even een kijkje op de website van Ateliers Claudine.
Foto: Pixabay
